Ludzie ubierają się w określony sposób, aby podkreślić wartość danej chwili. Ubrania, które nosimy na co dzień nie mają dla nas tak dużej wartości- są przede wszystkim wygodne i nie mogą krępować nas podczas zwykłych, prozaicznych sytuacji. Są jednak takie wydarzenia, podczas których czujemy potrzebę zmiany, nie tylko wewnętrznej. Symbolem odmienności danej chwili jest odpowiedni strój, dlatego na pogrzeb oblekamy się w żałobę, na weselach w szykowne i radosne ubrania, w trakcie uroczystości kościelnych przyodziewamy się raczej skromne, ale schludne i elegancko. Podobnie jest ze wszystkimi obrzędami.
Szaty liturgiczne obecne w Kościele także różnią się między sobą, w zależności od okazji. Komże są jednym z najbardziej rozpoznawalnych strojów i wywodzą się wprost od długiej alby (ze względu na wygodę- skróconą) – szata, która ma dość szerokie rękawy, jednak jest dużo krótsza w stosunku do swojego pierwowzoru. Często także posiada zdobienia i koronki. Komża symbolizuje czystość i niewinność noszącego, a także jego jasny umysł i otwarte serce. Biel jest ogólnie w naszej kulturze postrzegana jako oznaka wszelkich cnót. Taką szatę często możemy widzieć u ministrantów, którzy służą do mszy, lub innych osób, które pomagają księdzu w sprawowaniu liturgii (mogą to być osoby zarówno świeckie, jak i stanu duchownego). O ile albę można stosować w pewnych obrzędach zamiast komży, tak w druga stronę nie zawsze jest to możliwe. Choć obie maja podobne znaczenie, to jednak alba stoi w tej hierarchii nieco wyżej.
Bardzo podobną szatą jest rokieta, która jest używana od IX wieku. Rokietę noszą wyższe głowy Kościoła- prałaci oraz biskupi i stanowi tzw. strój chórowy. Strój chórowy to specjalna odzież zakładana przez duchownych, którzy nie sprawują w danej chwili liturgii, ale w niej uczestniczą. Rokieta jest nazywana komżą biskupią, ze względu na swoje podobieństwo do klasycznej komży. Ma jednak węższe od niej rękawy, a jedna nie może być w żadnym wypadku nakłada na drugą.
W Kościele Katolickim istnieje ogromna ilość szat, które pełnią ściśle określone funkcje i służą do odprawiania pewnych obrzędów liturgicznych, lub są zakładane podczas uczestniczenia w nich. Te, z którymi wierni spotykają się najczęściej podczas odprawiania Mszy Świętej to ornat (szata księdza), alba, komża i stuła (rodzaj szarfy, którą ksiądz zakłada na szyję w czasie sprawowania liturgii. Podczas mszy jest zwykle chowana pod ornat, czasami jest skrzyżowana, lub przewiązana przez cingulum. Różne kolory stuły posiadają różną symbolikę- np. fiolet jest oznaką pokuty i towarzyszy księdzu w trakcie spowiadania wiernych).
