Słowo Impresja pochodzi z języka francuskiego i oznacza „wrażanie”. Impresjonizm zaś to kierunek w malarstwie, wywodzący się właśnie z Francji (lata 60. XIX wieku), który rozpozna z daleka niemal każdy z nas. Jego główną cechą charakterystyczną jest technika jaka są malowane obrazy, czyli dywizjonizm. Polega on na nakładaniu na siebie plam czystego koloru – mniejszej lub większej powierzchni, które się ze sobą zlewają – tworząc tzw. barwy uzupełniające. Obrazy wykonane w tej technice charakteryzują się ogromnym bogactwem kolorów i odcieni. Celem impresjonizmu było uchwycenie chwili, w sposób subiektywny, ale zbliżony ku naturalizmowi.
Impresjonizm nie porusza problemów i konkretnych tematów, skupia się na codzienności dnia, ulotności chwili, oświetleniu oraz różnym kątom widzenia. Dlatego też impresjoniści malowali ludzi przy pracy, w trakcie zabawy, lub jakieś miejsce czy po prostu naturę.
Jeden z słynnych przedstawicieli impresjonizmu – Claude Monet (1840 – 1926), twórca znanego obrazu pt. Impresja, był najbardziej konsekwentnym reprezentantem tego kierunku.
W naturze zwracał on uwagę przede wszystkim na światło słoneczne, jego migotanie oraz odcienie, jakie słońce nadaje niebu, chmurom i roślinom. Tworzył on całe szeregi wariantów tych samych motywów w odmiennych tonacjach kolorów, które pojawiały się wraz ze zmianą pory dnia.
Postimpresjonizm.
Nietrudno rozpoznać obrazy artysty jaki jest Vincent Van Gogh. Już na pierwszy rzut oka – każda kreska i każda barwna plama świadczy o jego osobowości, przemawiając silnie i pełnym głosem. Artysta malował rzeczy najprostsze i najzwyklejsze ze swego otoczenia. Na jego obrazach przedmioty te urastają do rangi symbolu. Wszystko, co namalował, miało siłę oddziaływania, ponieważ pełne jest ruchu i barw, przykuwa uwagę patrzącego. Taras kawiarni w nocy (1888), Słoneczniki (1888), Gwiaździsta noc (1889), Droga z cyprysem i gwiazdą (1890) to najbardziej znane wśród jego obrazów.
Był on przedstawicielem nurtu postimpresjonistycznego, charakteryzującym się ogromem barw i charakterystycznie nakładaną farbą. Van Gogh korzystał z osiągnięć jednocześnie impresjonistów jak i neoimpresjonistów. Na tej podstawie stworzył własny wyróżniający się styl. Zaadoptował elementy puentylizmu na swoje potrzeby, czyli techniki malowania punktowego, opierającej się na metodzie podziału tonu koloru.
Tym co odróżniało postimpresjonizm od impresjonizmu było odejście od naśladownictwa natury i wiernej rzeczywistości, na korzyść autonomiczność dzieła malarskiego. Był on punktem wyjściowym w dążeniu do własnego stylu wielu artystów z przełomu XIX i XX wieku, tak jak stało się to w przypadku Vincenta Van Gogha.
