Połowa osiemnastego wieku przyniosła ze sobą wzmożone zainteresowanie kulturą Starożytnego Rzymu i Grecji. Zarówno artyści, jak i rzemieślnicy szukali inspiracji w dawnych latach, urzekała ich ówczesna prostota, spokój formy i naturalność. Dużą uwagę jednocześnie zwracano na ornamenty, zdobienia, które wprowadzano zarówno do architektury, jak i sztuki. Cechą typową dla rokoko był przepych, duża ilość ozdobników o charakterze roślinnym oraz asymetria. Dopiero koniec lat sześćdziesiątych osiemnastego wieku był w kulturze i sztuce czasem wprowadzenia symetryczności i regularności. Meble nie były już tak „strojne”, masywne i bujne. Wcześniejsza nieregularność kształtów została zastąpiona prostymi liniami, spokojnymi krawędziami i delikatnym wzornictwem.
Wpływ epoki sprawił, że najważniejszy w budowie mebli był ich wyraźny podział pionowy i poziomy. Meble prowansalskie do dziś charakteryzują się regularnością kształtu i stonowaną kolorystyką. Szafki i komody miały fronty zasłonięte przez szufladki i drzwiczki frontowe, a całość była wrysowana w układ prostokątny. Nogi w meblach były proste, nie miały tak bogato i fantazyjnie rzeźbionych kształtów, zaś niektóre z mebli prowansalskich były dodatkowo dekorowane płytkami wykonanymi z ceramiki, które posiadały marmurkowy wzór. Projekty dużych szaf (zarówno tych codziennego, jak i bibliotecznych, czy wystawowych) zaczęły bardziej przypominać te, które pojawiły się w renesansie.
Ogromną popularnością zaczęły się wówczas cieszyć biurka, które miały prosty kształt i bardziej przypominały stół, niż znane nam ich współczesne odpowiedniki. Od zwykłych stołów różniły się tym, że posiadały małe szufladki wysuwane spod blatu. Ciekawe jest, ze budowano ich różne rodzaje, w zależności od przeznaczenia, zatem spotykamy biurka z tamtej epoki przystosowane do szycia, gier towarzyskich, czytania, a nawet z podnoszonym blatem. Meble prowansalskie, które mają swoje źródło w tamtej epoce zachowywały, zgodnie z obowiązującymi zasadami, pewną prostotę i smukłość, a jednocześnie piękną formę. Widać to bardzo dobrze we wszelkiego rodzaju meblach do siedzenia. Zarówno meble, jak i krzesła miały owalne i prostokątne oparcia, nogi były proste, a miejsce połączenia nóg z ramą oparcia posiadało piękne zdobienie w formie rozety rzeźbionej na kostce. We współczesnych meblach prowansalskich pewne rozwiązania zostały unowocześnione, jednak wciąż bardzo wiernie oddają ducha dawnej epoki. Dostosowane do teraźniejszych potrzeb w użytkowaniu i nawiązujące do obecnych trendów nadal zachwycają swoją klasyczną formą.
